Religia czy wiara?

Jako ewangelicznie wierzący chrześcijanie często zaprzeczamy gdy ktoś mówi, że wyznajemy jakąś religię. Niektórzy reagują na to wręcz alergicznie. Dlaczego? Gdy padnie takie pytanie wpadają w „święte oburzenie”, ale tak naprawdę często nie są w stanie wystarczająco uzasadnić jego przyczyny.

Według Wikipedii religia to system wierzeń i praktyk, określający relację pomiędzy (…) sferą sacrum (świętością) i sferą boską, a społeczeństwem, grupą lub jednostką. Podobną definicję podają także inne słowniki i encyklopedie.

Systemu wierzeń i praktyk można się nauczyć. Można zapamiętać np. który z egipskich bogów czym „rządził”, albo jakie ofiary składać bóstwu z tej czy innej okazji. Co więcej – można uznać nawet, że ten system jest prawdą i tego się trzymać. I wszystko wydaje się OK.

Ostatnio zastanawiałem się na czym naprawdę polega różnica między religią (martwą – dodajemy czasem) a żywą wiarą. Nawet gdybym nauczył się całej Biblii na pamięć, „wykuł” dlaczego Jezus jest Chrystusem i po co ofiarował się na śmierć na krzyżu, a potem uznał to za prawdę – byłbym tylko wyznawcą martwej religii.

To co decyduje o obecności w człowieku żywej wiary to dotknięcie Pana, upamiętanie, odwrócenie się od dotychczasowego życia, narodzenie na nowo. To nie system wierzeń wiedzie przez życie co dnia tych, którzy mają dane prawo nazywać się dziećmi Bożymi, ale Jego ciągła obecność i prowadzenie. Dzieci nie kierują się w swym postępowaniu zestawem nakazów i zakazów, które przekazał im ojciec (choć dla patrzącego z boku tak to może wyglądać), ale miłością do niego i świadomością, że on stale jest przy nich.

Dlatego także druga część definicji religii nie ma tu zastosowania. Dla narodzonego na nowo człowieka, w którym mieszka Duch Święty nie ma sfery sacrum i profanum, nie ma takich dziedzin życia czy miejsc, w których może „odłożyć na bok” swoją wiarę. Do sfery sacrum, czyli świętości, należy już wszystko, bo na to wszystko patrzymy oczami wiary.