Twardy kark to podstawa

Kilka dni temu z ciekawości przeglądając zasoby właśnie otwartej w Gdańsku mediateki natrafiłem na „czarną” płytę z muzyką z serialu „Czterej pancerni i pies”. Nie miałem pojęcia o takim produkcie rodzimego przemysłu fonograficznego i z zainteresowaniem obejrzałem pożółkłą okładkę. Pośród piosenek, które do dziś zaśmiecają moją pamięć znalazłem też nie znany mi tytuł „Nie zginaj karku” w wykonaniu Jerzego Grunwalda i zespołu Face.

Świat nawołuje od zawsze ludzi, by „nie zginali karku”. Moje pokolenie zmuszane było do czytania w szkołach opowiadania pod tytułem „Ten co się kulom nie kłaniał”. Generalnie przesłanie jest oczywiste i co chwila odżywające w różnego koloru „patriotycznych” zrywach – lepiej umrzeć niż na kolanach żyć (to nawet fragment hymnu jednej z bardzo znanych organizacji o styropianowej przeszłości). Bycie tym, co się nie kłania i nie zgina karku jest „cool”.

Wydaje mi się, że w niewielu sprawach przesłanie Słowa Bożego tak otwarcie kłóci się z propagowanymi przez ten świat postawami. Biblia w kilkunastu miejscach albo diagnozuje stan serc narodu wybranego jako „ludu twardego karku” albo przestrzega przed usztywnianiem karków (i zatwardzaniem serc). Dla Boga taka postawa to synonim wrogości i buntu wobec Niego. Jaki jest ktoś o sztywnym karku? To człowiek dumny, pyszny, niezdolny wręcz nie tylko do kłaniania się komuś ale także usługiwania (wszak nie da się np. umyć komuś nóg nie zginając karku, nie mówiąc o bardziej prozaicznych czynnościach).

Oczywiście obrońcy tzw. kultury humanistycznej powiedzieliby, że przecież w przywoływanych tekstach chodzi tylko o postawę nieuległości wobec wrogów. Ale to ślepa uliczka i zupełnie inny temat. Czy twardy kark można mieć tylko wobec niektórych? W Słowie Bożym widzę jednoznaczną odpowiedź – NIE.