Niewdzięczność

Jak czuje się człowiek, który był skazany na śmierć i nagle ktoś zgłosił się by umrzeć za niego? Takie rzeczy zdarzały się w dziejach. Kiedyś oglądałem film, w którym taka niedoszła ofiara wypowiadała się przed kamerą. Wypowiedź tego człowieka można określić krótko – przepraszał, że żyje. Był zażenowany, zawstydzony.

Taka rzecz wydarzyła się przecież także w moim życiu. Umarł za mnie Jezus Chrystus. Ale w reakcji na to wydarzenie ze strony człowieka, który uwierzył w Niego jest coś, co zadziwia. Ktoś, kto przyjął i zaakceptował fakt, że Jezus poszedł na śmierć zamiast niego nie jest tym zawstydzony. Wręcz przeciwnie – jestem dumny z faktu, że On mnie tak ukochał, żeby za mnie umrzeć. Choć oczywiście jestem mu też za to wdzięczny, na ile tylko pozwalają mi moje uwarunkowania w tym świecie.

Po ludzku biorąc jest w zasadzie niemożliwe bym był dumny i radosny z tego powodu, że ktoś umarł zamiast mnie. Musiałbym być obciążony niesamowitym ciężarem odpowiedzialności za tę śmierć. Tylko świadomość nieskończonej miłości Jezusa może mnie od tego ciężaru uwalniać. Mogę z radością chwalić go i wywyższać, ale także zanosić do Niego prośby i błagania! Toż to wręcz niewdzięczość i bezczelność – patrząc po ludzku. Ale to właśnie największy dowód na to, że autentyczna, żywa wiara w Jezusa Chrystusa może być tylko wynikiem całkowitej przemiany myślenia czyli narodzenia na nowo.